Henri Jacobs schrijft hierover: “De een gaat los om het aluminium te plooien als een gewaad, de ander blijft papieren ketting- en inslagstroken snijden om de recto – verso eigenschap van het twee dimensionale oppervlak te benutten. Bij de een is het aluminium eerder een verwijzing naar een hightech beeldscherm met zwevende rechthoekige tekstbalkjes maar zonder tekst, sprakeloze tekstbalkjes” En: “Jij schildert lichtblauwe of oranje scherven alsof een beeld kapot gevallen en versplinterd is. Ik creëer scherven door geometrische patronen te vervlechten waardoor met behulp van het toeval een verhakkeld beeld ontstaat. We zijn beiden gefascineerd door het fenomeen iconoclasme, iedereen die een beetje schilder is zou een iconoclast moeten zijn…”

Waar bij Henri Jacobs het onderzoek van het oppervlak voorop staat probeert Han Schuil in zijn schilderijen het absolute weer te geven, een poging door te dringen in het mysterie van leven en dood. In de expositie in de galerie worden de gevlochten tekeningen van Henri Jacobs gepresenteerd in schotten met een venster die haaks op de muur staan. Zo zijn beide zijden van de tekeningen in het raam te zien. Tussen de schotten komen schilderijen van Han Schuil en tekeningen van Henri Jacobs. Verder is er een langgerekte leporello van een bergketen, van Henri Jacobs en als tegenhanger een lang horizontaal schilderij van Han Shuil.