Nachtelijk Brein. Frank Van den Broeck

Frank Van den Broeck’s (1950) tekeningen hebben een onmiskenbaar handschrift. In beweeglijke lijnen tekent hij voorstellingen die weliswaar concreet maar toch meerduidig zijn. In een pasteltekening zweven bijvoorbeeld twee wigvormige vensters in een stormachtige lucht, die een doorgang naar een andere ruimte lijken te bieden. Beneden zinken rechthoekige vormen weg in een rimpelende plas. Het zweven keert vaak terug in Van den Broeck’s werk, voorwerpen lijken daardoor in een staat van overgang te zijn, op weg naar een andere plaats of dimensie. Eenzelfde gevoel van transitie is te zien in een ongedefinieerde vorm van een wolk waarin zich een gezicht lijkt af te tekenen. Bij de sculpturen die in de tentoonstelling getoond worden is zo’n staat van overgang op een plastische manier aanwezig. Uit de klei maken zich koppen los met groteske trekken, zonder nadrukkelijk te zijn, het gezicht toont zich maar laat zich niet pakken. Frank Van den Broeck lijkt hiermee aan te sturen op het moment van het scheppen zelf, het streven dat zichtbaar te maken wat in potentie aanwezig is.