Christie van der Haak

Christie van der Haak (1950) was in haar schilderijen al sterk geïnteresseerd in ornamenten en patronen. De laatste jaren legt ze zich toe op het ontwerpen en weven van wandkleden en stoffen. Een eerst stap deed ze in het Textielmuseum Tilburg waar ze katoenen jacquard geweven wandkleden liet maken die als autonome kunstwerken zijn opgevat.

De motieven van de wandkleden waren opgebouwd uit fragmenten uit de schilderijen, die worden gespiegeld of verdubbeld. Hierna ontstond de serie Lacrymae (tranen). De wenende madonna’s op de wandkleden worden hier omgeven door een patroon van ornamentale vormen. Door hun formaat van drie bij anderhalve meter en de intense, verzadigde kleuren van de stof maken de wandkleden een overweldigende indruk. Ze zijn een vertaling in stof van Christie van der Haak’s Lacrymae schilderijen, waar de treurende madonna’s afkomstig zijn uit schilderijen van onder anderen Rogier van der Weyden.

Hierna gaat Christie van der Haak speciaal ontwerpen maken voor stoffen: abstracte en florale patronen die worden gespiegeld en verdubbeld. Soms doen de vormen denken aan de ontwerpen van de Jugendstil kunstenaar Colenbrander. Bij het weven schildert Christie van der Haak als het ware met de weefmachine. Ze stelt de kleuren steeds opnieuw in waardoor hetzelfde motief kan veranderen van gedekt tot zeer expressief. In Duitsland laat ze stoffen weven in nylon zodat ze kunnen worden gebruikt als wandbespanning en meubelstof.

Op de forale motieven volgt een serie ontwerpen die is geïnspireerd op het wapen (in de heraldische betekenis) of blazoen, waarmee al eeuwenlang de identiteit van een individu, familie, groep of staat wordt aangeduid. Dierfiguren als leeuw en griffioen,  architectonische motieven; kastelen en torens komen veelvuldig voor naast gestileerde bloem- en bladvormen. Het wapen definieert niet alleen de collectieve identiteit van een groep, maar sluit ook anderen die niet tot die groep behoren buiten. Christie van der Haak verwijst hiermee impliciet naar de problematiek van het buitensluiten van groepen en het verdwijnen van tolerantie, fenomenen die steeds manifester worden in de huidige samenleving.

Christie van der Haak’s stofontwerpen werden in 2007 toegepast in het Grand Hôtel Amrâth in Amsterdam, gevestigd in het Scheepvaarthuis aan de Prins Hendrikkade. Haar stoffen sluiten naadloos aan op de Amsterdamse School stijl waarin het gebouw is ontworpen. Verder maakte ze in opdracht van het Nederlands Textielmuseum een stofontwerp voor een vijfentwintig meter lange bank van Piet Hein Eek. In 2012 maakte ze een installatie met haar stoffen en meubels in het Gemeentemuseum Den Haag voor de tentoonstelling Delfts Wit. In 2013 richtte ze een kamer in met stoffen, meubels en wandbespanningen in het Stedelijk Museum Schiedam voor de tentoonstelling Schilderkunst op Drift en toonde ze ontwerpen in Zeven Eeuwen Leids Laken in Museum De Lakenhal in Leiden.

www.christievanderhaak.nl