Fransje Killaars

In het werk van Fransje Killaars (1959) is kleur het alomvattende onderwerp. In de jaren tachtig, negentig gebruikte ze in haar schilderijen fluorescerende kleuren die voor het oog op de witte wand een nabeeld achterlieten. De kleur trad daarmee buiten het kader van het schilderij de ruimte in. Getriggerd door dit fenomeen ging ze onderzoeken hoe ze het platte vlak van het schilderij kon verlaten en haar werk kon uitbreiden naar een ander medium. In India ontdekte ze de mogelijkheden van textiel bij een traditionele weverij.

Vanaf die tijd begon Fransje Killaars ruimtelijke installaties met textiel te maken waarmee ze kleur een vrijplaats gaf waar kunst raakt aan design, architectuur en mode. Vanaf 1984 was ze ook assistent van Sol LeWitt en werkte ze met MVRDV architecten aan een voorstel voor het VN gebouw in New York. In 2003 werd een textielkunstwerk van Killaars gerealiseerd in de Herenkamer van het Catshuis. Issey Miyake ontdekte haar kunst in 2004 en nodigde haar uit voor een samenwerking en exposities met haar installaties.

Textiel heeft beschermende en comfortabele kwaliteiten, de toeschouwer voelt zich daardoor omhuld en beschermd in het werk en wordt zo ondergedompeld in de werking van kleur. De installaties van Fransje Killaars hebben een sterke autonome kwaliteit maar raken ook aan maatschappelijke en politieke thema’s die worden aangestipt zonder ze expliciet te maken.

Het werk TOKO (2000 – 2023), dat te zien was in de tentoonstelling Between Borders in Museum Arnhem NL in 2023 refereert aan het lot van de vluchteling. De politieke crisis in 2000 in Kosovo met zijn grote vluchtelingenstroom triggerde Fransje Killaars tot met maken van het werk. Het bestaat uit een enorm dekzeil met vier kleur- banen in geel en groen dat van wand tot wand in de ruimte hangt. Hierop ligt haar zogenoemde alfabet, bestaand uit materialen als tassen gevuld met wol, handgeweven tapijten en stoffen.