Ronald Versloot

Ronald Versloot (1964) onderzoekt al lang de mogelijkheden van het vermengen van schilderkunst met de grafische techniek van de linoleumsnede. De linofiguren zijn als het ware acteurs die in een geschilderde setting optreden. Hiermee snijdt hij het eeuwenoude Figur – Grund Problem in de schilderkunst aan: hoe verhoudt de (menselijke) figuur zich tot de achtergrond en hoe breng je die twee tot een eenheid. De linofiguren bieden nieuwe mogelijkheden om dat fenomeen op scherp te zetten. Omdat de figuren in contour zijn weergegeven kun je recht door ze heen kijken op de geschilderde achtergrond. Die ijlheid wordt weer tegengesproken door de gedrukte figuur een zware geschilderde schaduw te geven. Je vraagt je daardoor af of het geschilderde werkelijk is of de lino.

In zijn nieuwste schilderijen en pasteltekeningen speelt Roland Versloot graag met de conditionering van onze waarneming en legt vaak ook een zekere mate van suspense in het beeld. In Scene (2024) legt hij een op hoed op een rost, waardoor je je afvraagt of de eigenaar even weg is, is gaan zwemmen in de rivier of zelfs is verdronken. In andere tekeningen bevat een boom een silhouet, een jurk van een vrouw verandert in een stapel stenen.

Zijn draadfiguren noemt Versloot floating drawings. Een boomstam met daarop een hoed, een vrouwengezicht in een spiegel of een vrijend paar worden in contour weergegeven en vrij in de ruimte of iets voor de wand geplaatst zodat ze een subtiele schaduw op de muur werpen. De draadfiguren zijn verwant aan de linofiguren die Versloot eerder in zijn schilderijen gebruikte. Ook deze waren als contour aanwezig, als een soort acteurs op een geschilderde bühne. Hij thematiseerde daarmee het aloude Figur – Grund Problem in de schilderkunst: hoe verbind je de menselijke figuur met de achtergrond. Met de floating drawings doet hij een stap verder door ze als zelfstandige figuren vrij in de ruimte te zetten.