Karin van Dam, Sandro Setola

ruimtelijke tekeningen, sculptuur

27 maart t/m 23 april 2011
Karin van Dam (1959) is bekend om haar installaties, opgebouwd met materialen als stootkussens voor boten, touw en isolatiebuizen, die zij ziet als ruimtelijke tekeningen. De toeschouwer kan zo als het ware door de tekening heen lopen. Eind 2009 werkte Karin van Dam als artist in residence in Tokyo, waar ze onmiddellijk werd geïntrigeerd door de fragiliteit van deze mega stad, waar de wolkenkrabbers rusten op enorme veren om ze aardbevingsbestendig te maken. Zij stelde zich dat voor als een fijnmazige structuur onder de stad die ze weergaf in kleine tekeningen op papier waarin ze ook voorwerpen als vingerhoedjes, touw, satéprikkers en fotofragmenten verwerkte. Ook liet ze een groot aantal zeer gedetailleerde stadsplattegronden gedeeltelijk uitstansen, om ze daarna als een organisch geheel in elkaar te vlechten en tegen de muur te hangen. Met de recente televisiebeelden uit Japan van onherkenbaar verwoeste kuststeden krijgt dit werk een indringende actualiteit. Verder is de film Bumping Tumble te zien, gemaakt in samenwerking met Marcel Prins, van een installatie die Karin van Dam in 2008 in Museum Boijmans van Beuningen bouwde.

Sandro Setola (1976) toont een serie tekeningen op groot formaat waarin een grotachtige ruimte in een steeds veranderende gedaante terugkeert. Het beeld van de grot is afkomstig uit een zeer indringende droom die Setola ooit had. Hij noemde de ruimte Beachhouse omdat hij zich op het strand bevindt direct grenzend aan de zee. Twee tekeningen zijn uitgevoerd in witte lijnen op een gitzwarte ondergrond die het beachhouse spookachting doen opdoemen. Hier kijk je tegen de buitenkant aan, de vorm doet denken aan een reusachtige schelp die zweeft boven de branding van de zee. Andere werken zijn in houtskool getekend op een blauwe of witte ondergrond, en tonen het interieur waar licht in valt door de kristalvormige openingen bovenin. De grot is natuurlijk, maar lijkt deels ook door mensenhand gebouwd, in de verte herinnerend aan de ontwerpen gebaseerd op kristalstructuren van de Duitse architect Bruno Taut. Als ultieme verwerkelijking van zijn droombeeld liet Sandro Setola de grot ook in brons gieten: een schelpvormig model van ongeveer 40 cm diameter waar je de bovenste schaal van kunt af lichten.