GEOLOGIEËN

Naast horizontaliteit is in andere tekeningen ook verticaliteit aanwezig. Een verticale infrastructuur van trappen in lege hulzen van huizen, van de kelder tot zolder, met raam- en deuropeningen in muren zo dun als papier. Lege decors waar het toneel verlaten is, waar de mens weggelaten is. Een plaats waar je kunt halt houden, waar gestopt is met het vertellen van verhalen.

De wandkleden geweven bij Flanders Tapestries in Wielsbeke (B) zijn de oudste werken in de tentoonstelling. Deze jacquard geweven kleden waren begin 2000 het resultaat van een lang proces van de deconstructie van het schilderij. Velázquez schilderde de achterkant van het schilderij op de voorzijde, Mondriaan vernietigde de afbeelding en schildert alleen nog maar het kozijn. Henri Jacobs snijdt het linnen aan repen om het te vlechten tot een oppervlak vol openingen, zodat je door het met olieverf besmeurde oppervlak heen kijkt tot op de muur. Daarna is hij gaan weven en vlechten, het beeld is hierdoor aan de voor- en achterzijde zichtbaar en het oppervlak wordt zo voorwerp van onderzoek.

De papieren vlechtwerken van bladzijden van schetsboeken, kunstboeken of landkaarten en plattegronden hebben het karakter van een palimpsest waar voortdurend nieuwe lagen overschreven worden op onderliggend geschrift. Verder is in de tentoonstelling een keramisch vloermozaïek te zien dat vanaf Henri Jacobs’ werkperiode in het Europees Keramisch Werkcentrum in 2018 langzaam doorgroeit. Het bestaat uit ruimtelijke geometrische componenten die op de vloer worden samengevoegd tot een aaneensluitend patroon dat steeds verandert: un tombeau pour la terre.